Kendimize anlatamadığımız birçok gerçeğin peşine düşmek yerine görmezden geliyoruz. Doğru veya yanlışı bize göre değil çevremize göre belirliyoruz. Bunu neden yaptığımızı hep sordum kendime. Bi sonuca varamadım çünkü kime baksam herkeste bir parçası var. Çünkü kime baksam kendine ait fikriyle değil onayladığı fikirle çıkıyor karşıma. Sonra bunu gösterdiği tavizler destekliyor. Onu seviyorsun ve onun doğrusu senin doğrun oluveriyor. Gerçekten kendinizden bu kadar ödün verebiliyorsanız neden acı çekiyorsunuz? Sonuçta buna izin veren sizsiniz. Ben bunu soruyorum ama aldığım cevap hep aynı oluyor. "Sevince böyle olur." Buna bakacak olursak ya ben dünyanın en kalpsiz insanıyım ya da siz aptalsınız. Sevgi, aşk ne ki? Yaşanmadan bilinmez değil mi? Doğru. Bunu yaşamak o kadar kolay ki ben de bu yüzden anlam veremiyorum zaten. Bi anda çıkıp seviyorum diyorsun. Hayatına alıyorsun. Sürekli onu düşünüyorsun. Yeri geliyor merak ediyorsun onun için uğraşıyorsun. Yaptıklarına susuyorsun. Hatalarını affediyorsun. Bu korkunç birşey değil mi arkadaşlar? Siz, siz olmaktan vazgeçiyorsunuz. Kalbiniz fikirlerinizi ele geçiriyor. Daha önce hiç böyle hissetmemiş oluyorsunuz. Hâlbuki farklı olan hisleriniz değil zaman ve kişi oluyor. Aynı kişiye nasıl birden fazla duygu besliyorsak farklı kişilere de aynı duyguları besliyoruz. Bu yüzden yapılan hataların affedilmesi sizin o eşsiz sevginizden olmuyor. Neyse tamam sevmeye karar verdiniz. Şans vermek istediniz ya da o hiç hissetmediğiniz duyguları hissettiniz (!) Ya tekrar üzülürseniz? Değecek mi bütün bunlara? Kendinizden vazgeçmenize değecek mi? Giden yine bahanelerin arkasına sığınıp gidecek ve hayatına hiçbir şey olmamış gibi devam edecek. Elimizde keşkeler kaldı bak. Oysa biz "asla keşke demeyeceğiz" demedik mi? Beni yanlış anlamayın ben sevgi düşmanı değilim. Ben sadece kızgınım. Etrafımda kendi yaşadığı aptal sevgi oyununun farkında olmayan o kadar çok insan var ki, sevginin veya aşkın bu kadar kolay malzeme olarak kullanıldığının farkında değiller. Ben çok mu biliyorum çok mu şey yaşadım, hayır. Sevgiyi o kadar zor gördüm ki onun bu kadar kolay kullanılmasını sindiremiyorum...
