Bana dair olan kısımdan size biraz bahsetmek istiyorum. Ben şu an 17 yaşındayım. Kimi okurlara göre belki büyüğüm belki küçük ama ortak payda da buluşmamızın ve sizi buralara kadar getiren şeyin duygular olduğunu düşünüyorum. Yaşantılarımız, bulunduğumuz konum ve daha bir çok etken farklı olsa da gerçekten de hissetiklerimiz aynı olabiliyor. Mesela bir örnek vermek gerekirse ben hiçbir zaman kendimi olduğum yaşta hissetmedim sanki hep yaşım büyükmüş gibiydi. Hangi yaşta olduğumun bilincine yaşadıklarımı düşündükten sonra vardım. Daha çocukmuşum meğer ama hiç de öyle değildi işte. Senin de başına bu durum illaki gelmiştir. Belki aldığın bi sorumluluk yüzünden belki de yaşadığın bir kayıp yüzündendir. Elden ayaktan kesilmiş biri gibisindir ve artık insanlara yardım edecek halin kalmamıştır ya da artık bunu haketmiyorlardır. {Eğer bir yerlerden tanıdık gelmediyse şanslısın :)} Bence bu duyguya 'yaşlımsı' duygusu diyebiliriz. Çünkü hem çocuk kalmak isteyen bir tarafı çağrıştırırken hem de sadece kendine değil kafasındakilere de bastonla destek çıkan birini çağrıştırıyor bana. Bu insan tiplemesi yks öğrencilerinin genel özeti de olabilir aslında. Sınava 2 ay kalmışken sadece bir ayağımızın değil pandeminin getirmiş olduğu şartlarda komplemizin çukurda olduğu bir dönemdeyiz. E tabi keşke şu an 12 olmasaydım tekrardan sabah kalkıp çizgifilm izlediğim günlere dönebilseydim diyerek geçmişe duyulan özlemin vermiş olduğu çocuksu duygularla harmanlanınca yaşlımsı gayet yerinde bir kelime oluyor. Şaka bir yana bu ilk ortak duygumuzu seninle paylaştığım için mutluyum. Bir sonraki ortak duygumuzda görüşmek üzere.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder